5 jaar geleden, toen mijn jongste zoontje 2,5 maand was, kreeg ik een borstontsteking. Geen probleem, dat had ik bij mijn oudste zoontje ook, ik los dat wel op!
Na de derde dag 39 graden koorts en pijn piepte ik wel anders, ik was op.
Tot dan had ik op een wolk geleefd, hoezo moeilijk? Ik kon de hele wereld aan! Na 2 helse zwangerschappen had ik nu alleen maar 2 schatten van kinderen om voor te zorgen, piece of cake toch?! En een beetje het huishouden doen, en na een dikke 2 maand gewoon terug gaan werken. Geen probleem!
Daar dacht mijn lichaam dus anders over. Die borstontsteking bleek mijn laatste druppel, sindsdien ben ik geen dag meer pijnvrij geweest. Op de beste dagen enkel hoofdpijn en hier en daar wat stijf. Op de slechtste dagen in bed, met een rietje wat proberen drinken omdat ik niet kan opstaan. Een klein jaar in een rolstoel, omdat ik niet verder dan een paar meter kon schuifelen.
Ik kon mijn zoontjes op sommige dagen niet eens optillen, ik had er de kracht niet voor.
De conclusie was dus al snel: postnatale depressie. Maar ik voelde me niet depressief, dus bleef ik zoeken naar antwoorden.
Na 2,5 jaar kwam ik bij een specialist terecht die me eindelijk grondig onderzocht. "Neen, mevrouw, het zit niet tussen uw oren!" Ik had nog maar 42% spierkracht en reageerde op 16 van de 18 tender-points. Fibromyalgie dus. Het had een naam, nu zou ik wel snel beter zijn!
Alleen, er was niet echt een behandeling. Je moet er gewoon mee leren leven...
Intussen zijn we nog eens 2,5 jaar verder en kreeg ik een bijkomende diagnose hypermobiliteitssyndroom (HMS). Want alleen fibromyalgie zou maar saai zijn natuurlijk!
Ik heb een balans gevonden tussen wat ik wil doen en wat ik kan doen. Het blijft een evenwichtsoefening, want ik wil eigenlijk wel veel :-) Ik wil een geweldige (plus)mama zijn, een fantastische partner, een toffe vriendin, een succesvolle onderneemster...
En dat kan ook, alleen niet allemaal tegelijk, op hetzelfde moment. Dus leerde ik doseren, prioriteiten stellen en die dagelijks herbekijken. Soms moet ik mijn plannen een paar keer per dag bijstellen, maar ik zie dat niet meer als falen.
Ik kan nu eenmaal geen nieuw lichaam bestellen, en er valt ook niet iets te repareren. Het is wat het is en ik moet het ermee doen. Ik moet er mee leren leven...
Ik moet? Ik kies om te leren leven...
Met vallen en opstaan en meer van die clichés , of zoals Dory het zou zeggen "Just keep swimming, just keep swimming..."