Gisteren deelde ik geamuseerd een afbeelding van Mieke Lannoey, die zich liet inspireren door de oproep van Julie de Kinderen om uit de kast te komen als spiritueel mens.
Deze morgen zag ik de reacties en deze afbeelding dook plots overal op. Mijn hart maakte een sprongetje om te zien dat zoveel mensen openbaar 'uit de kast' durven komen! Een soort bevestiging; "Zie je wel, het is veilig om jezelf te laten zien want je bent echt niet alleen!"
Oude pijn lijkt plots als sneeuw voor de zon te verdwijnen en een intense vreugde vult mijn hart. Ik herinner me hoe vaak ik posts over edelstenen en energetisch werk schreef, om ze dan toch te wissen, en opnieuw schreef en wissen, enz...
Ik vertelde altijd trots dat ik werkte met massage, coaching en *onverstaanbaargemompel*. Intussen is dat onverstaanbaar gemompel datgene waar ik het meeste mee bezig ben en ook de meeste mensen mee kan ondersteunen. Het energetische stuk staat stilaan op de voorgrond en toch bleef er een soort schroom om erover te praten en ermee naar buiten te komen.
Nu ik meer op een spiritueel niveau kan werken merk ik dat er steeds meer zoekende lichtwerkers bij mij terecht komen. En ik herken de verhalen zo goed; de twijfels, de onzekerheid, het anders voelen, de eenzaamheid, overspoeld worden door een wereld die niet de jouwe lijkt...
Ze vertellen ook mijn verhaal.
Al zolang ik me kan herinneren voelde ik me 'anders'. Ik had als kind het idee dat ik een 'bedrieger' was, alsof ik een paars schaap was met een wit jasje aan, en bij de kleinste verkeerde beweging zou mijn vermomming afvallen en zou iedereen zien dat ik er niet bij hoorde. Dit fundamenteel onveiligheidsgevoel werd regelmatig bevestigt door een wereld waar ik eigenlijk niets van snapte.
Andere kinderen leken alles zo vanzelfsprekend te vinden en hadden duidelijk niet dezelfde vragen of bedenkingen. Ik voelde me dan ook het beste bij volwassenen en 1 of 2 echte vriendinnen.
Ik leerde om maskers op te zetten en het spel mee te spelen (zo voelde deze wereld aan voor mij) maar dat is natuurlijk zeer vermoeiend en verwarrend. Ik begon te liegen en manipuleren om toch een beetje de illusie van controle te houden. Trouwens; iedereen loog naar mijn gevoel, want ik merkte heel vaak dat mensen iets zeggen, maar duidelijk iets anders voelen. Blijkbaar was dat hoe de wereld in elkaar zat...
Op mijn 23e werd het mij allemaal teveel. Alles wat ik probeerde te ontvluchten en negeren viel plots als een kaartenhuisje in elkaar en ik zag het niet meer zitten. Ik kon echt niet meer verder en besloot om er een einde aan te maken. Ik wou 'naar huis'.
Toen ik in slaap viel nadat ik een cocktail aan medicatie en slaappillen had genomen hoorde ik mezelf zeggen "laat me alsjeblieft naar huis komen, of vertel me waarom ik hier moet blijven".
Toen ik de volgende dag ik het ziekenhuis wakker werd voelde ik mij nog ellendiger. Mijn hoop dat er effectief meer was, dat er ergens een thuis was voor mij was nu helemaal aan diggelen geslagen. Een verpleegster kwam naar mij met de woorden "ben je blij dat je hier nog bent?" NEE, dat was ik absoluut niet!
Langzaam maar zeker klom ik uit dat dal, en ik klampte me vast aan diagnoses als add en hoogsensitief. Dat was waarom ik me zo anders voelde, en daar kreeg ik nu medicatie voor. Ik voelde dat bepaalde delen van mij door de medicatie gewoon op 'standby' stonden, maar ik wou niets liever dan 'normaal' worden dus dat vond ik wel ok.
In augustus 2009 wou ik een einde maken aan mijn leven, in oktober 2011 was ik moeder van 2 kinderen dankzij 2 'onmogelijke' zwangerschappen. Toen ik 6 maand zwanger was van mijn oudste zoon ontdekte ik 'per toeval' Universal White Time Healing en voelde het eindelijk als thuiskomen. Na 24 jaar voelde ik eindelijk dat ik ergens thuishoorde.
De start van een pittig proces waarbij ik heen en weer geslingerd werd tussen het spirituele waar ik me thuis voelde en het "echte aardse leven". Mijn lichaam heeft behoorlijk wat signalen moeten geven (in de vorm van pijn, niet kunnen stappen, nog veel meer pijn) voor ik de les doorhad die ik volgens mij te leren heb.
De spirituele wereld en de Aardse wereld voelden voor mij aan als 2 verschillende werelden en ik werd telkens heen en weer geslingerd. Intussen weet ik dat beiden tegelijk mogelijk zijn. Het beeld van een mens met wortels in de Aarde en een kruin in verbinding met het universum is niet zomaar een cliché afbeelding. Dit is de les die ik te leren had en die ik graag met anderen wil delen die ook zoekend zijn.
Blijkt dat het toch een soort spel is... een soort computerspel waar spirituele wezens komen ervaren wat het is om een mens te zijn. En hoe leuk dat ook kan zijn, als je het spel maar speelt; vol overgave en plezier.