Ik krijg regelmatig de vraag of het niet te zwaar is voor mij, dat masseren en de energetische behandelingen. Ik kan telkens naar waarheid antwoorden dat het tegendeel waar is. Door gebruik te maken van een krukje, de tafel op de optimale hoogte te zetten en te werken in een ruimte die aangenaam is voor klanten en ook ideaal is voor mijn lichaam (rustig en warm) zorg ik goed voor mezelf en kan ik het perfect aan. Ik zorg ook voor voldoende pauzes tussenin waar ik even kan liggen, een korte meditatie kan doen of even in de massagezetel kan zitten. Het is echt een luxe positie, waar ik heerlijk rustig in mijn tempo kan "werken" (voelt voor mij echt nooit aan als werken).
Nu ik op vakantie ben wordt nog eens bevestigd wat een luxe het wel is... Want hoewel we het rustig aan doen valt hier op dat ik het tempo van de kinderen en mijn partner eigenlijk niet aankan. Wandelen, gaan zwemmen, samen op de trampoline , gezellige avonden op het terras... Een rustige vakantie voor velen, een ware uitputtingsslag voor mij.
Toen ik deze morgen wakker werd met spierpijn van top tot teen kreeg ik de bevestiging van wat ik al een dag of twee voelde aankomen: computer says no!
Mijn lieve lijf moet echt even bekomen van al die "ontspanning"
Het bevestigt dat het inderdaad heel goed gaat met mij en dat er veel kan, zolang ik de grenzen en het tempo van mijn lichaam blijf volgen. Dat laat me achter met een dubbel gevoel; enerzijds ben ik zoals altijd enorm dankbaar dat ik kan doen wat ik doe, op mijn manier en tempo terwijl ik anderen mag begeleiden op hun weg en/of ontspanning kan brengen. Anderzijds wringt het wel dat ik niet "gewoon" kan meedoen met alles, en me zonder doseren helemaal kan overgeven aan alle leuke dingen die we samen zouden kunnen doen...
Ik heb vandaag eem rustdagje gepland, met een lekker lang warm bad en een massage geboekt. Verder kies ik ervoor om de reality check te verteren door nog intenser te genieten van wat wel kan en af en toe eens dingen te laten passeren. Wringt dat? Absoluut, ga ik niet flauw over doen! Maar dan bedenk ik vanwaar ik kom en voel ik meteen dankbaarheid voor wat er nu allemaal wel kan.
Het zou heel makkelijk zijn om te gaan zitten kniezen en mopperen hoe spijtig het toch is dat ik niet kan... en nu toch weer extra pijn heb, en, en, en... Ik kies er bewust voor om te focussen op dankbaarheid en de positieve dingen en dat maakt het simpelweg lichter om dragen. Dat zal een uitdaging blijven, maar ik ken ondertussen de beloningen daarvoor en die zijn het absoluut waard!
Warme groet,
Ineke